بابـک نوری زاده رئیس اداره اطلاع رسانی و روابط عمومی آموزش و پرورش خوزستان سالها پیش به عنوان معلم دانش آموزان عشایر، قدم به منطقه عشایری اندیکا در استان خوزستان نهادم. منطقه ای که گـرچه راه هایی ناهموار و صعب العبور داشت و فاقد هر گونه امکانات ارتباطی بود، اما روح حاکم بر کلاس های […]
بابـک نوری زاده
رئیس اداره اطلاع رسانی و روابط عمومی آموزش و پرورش خوزستان
سالها پیش به عنوان معلم دانش آموزان عشایر، قدم به منطقه عشایری اندیکا در استان خوزستان نهادم. منطقه ای که گـرچه راه هایی ناهموار و صعب العبور داشت و فاقد هر گونه امکانات ارتباطی بود، اما روح حاکم بر کلاس های درس و مدرسه اش آنچنان با عشق، الـفت، دوستی و مهر عجین گشته بود که سختی ها و مرارت های معلمی کردن برای دانش آموزانِ عشایرِ کوچ رو را دلپذیر می ساخت.
اگر قرار باشد روزی دوباره معلم شوم باز هم به همان کلاس های چند پایه منطقه عشایری و خاطرات شیرین مدارس چادری و کپری برمی گردم. خاطراتی که سرشار از یک حسِ فراموش نشدنی است. حسی که از هویــتِ سحر انگیز معلمی سرچشمه می گیرد. هویتی که در جان و روح تمامی همکاران پرتلاشم در جای جای کشور عزیزمان ریشه دوانده است تا این ریشه های در هم تنیده ثابت کند که “معلمی فقط یک نــام نیست”.
دیـر زمانی است که نام معلم با ایـثار پیوند خورده است. این نــام یادآور از جـان گذشتنِ کسانی است که از میان کوه و جنگل و رود گذر می کنند تا تعلیم و تربیت دانش آموزان عشایری و محروم ادامه یابد. این نام یادآور مهــرِ کسانی است که حتی در زمان بیماری نیز دانش آموزان خود را تنها نمی گذارند و با صبوری بر بالین کودکان سرطانی حاضر می شوند تا در زمانی که با بیماری مبارزه می کنند از چرخه تعلیم و تربیت خارج نشوند.
نام معلمی یادآور تلاش خستگی ناپذیر سواد آموزانی است که برای ریشه کن شدن بی سوادی و انتشار آگاهی در جامعه، رسالت باسواد کردن بزرگسالان را بر دوش می کشند. این نـام یادآور شرافت کسانی است که با حقوق ناچیز معلمی بــه شاگرادن کم برخوردارشان کتاب درسی، پوشاک و لوازم التحریر هدیه می دهند. این نـام یادآور از خودگذشتگی انسان هایی است که در سیل و زلزله دانش آموزانشان را تنها نگذاشتند و معرفت و آگاهی را همراه با کتاب های مدرسه به آنان آموختند.
فرهنگیان، معلمان و دبیران عزیز این سرزمین حتی در سخت ترین و تلخ ترین حوادثی که بر کشور گذشته، اجازه ندادند جریــان سیال آموزش متوقف شوند و در تمامی ناملایمات، فرآیند یاددهی و یادگیری را تداوم بخشیدند و تعلیم و تربیت را به عنوان یک رکن اساسی برای توسعه جامعه پی گرفتند.
در شرایط کنونی نیز که مقابله با شیوع ویروس کرونا، مدارس را به تعطیلی کشانده است آنان باز هم در میــدانِ تعلیم و تربیت ماندند و با بهره گیری از کمترین امکانات، آموزش را از طریق فضای مجازی استمرار می بخشند و آگاهی را چون چراغی روشن، به لحظه های دانش آموزانشان هدیه می دهند. آنان شبانه روز در حال تهیه محتواهای آموزشی هستند و در این مسیر حتی از درب یخچال نیز به عنوان تخته استفاده می کنند و از پارکینگ خانه کلاس مجازی می سازند. آنان حتی در زمان بیماری و ابتلا به کرونا نیز تدریس را رها نکردند و از روی تخت بیمارستان برای شاگردانشان معلمی می کنند و حتی آموزش دانش آموزان کم بینا، کم شنوا و دارای نیازهای ویژه حرکتی و جسمی را از یاد نبرده اند!
من هم مثــل دیگر هم وطنانم در این روزها که آموزش مجازی، جایگزین کلاس های درس و مدرسه شده است، صدای خانم معلمی را شنیدم که از طریق شبکه های مجازی به دانش آموزانش درس ریاضی می دهد. امروز از او به عنوان «معلم آیـلاند» یاد می شود. معلمی که حتی پس از ۱۶ سال بازنشستگی هنوز به تعلیم و تربیت فرزندان این سرزمین بی تفاوت نیست. او علی رغم اینکه با عبارات استفاده شده در فضای مجازی آشنایی ندارد، اما برای جلوگیری از توقف آموزش شاگردانش، سختی های تدریس در فضای مجازی را به جــان می خرد. مطمئنا آیندگان از او به عنوان جلــوه روشنی از فداکاری، فرهیختگی، مهربـانی، عاشقی و مسئولیت پذیری یاد می کنند. «معلم آیـلاند» نــماد بارزی از واژه مقدس معــلمی است.
منبع : الفبا
