مسئولینی که فقط ابراز تاسف می کنند / ارائه آمار بیکاری و سخن گفتن از مشکلات از سوی مسئولین هنر نیست / آیا مردم باید جوابگوی پرونده های بیکاری روی میز مسئولین باشند؟

عصرخوزستان: “ابراز تاسف” از وضعیت کنونی خوزستان به جای آنکه در سخنان نخبگان و منتقدین و مردم مطرح شود این روزها بر زبان کسانی جاری می شود که خود مسئول هستند و مسئول به وجود آمدن چنین وضعی هستند.

به گزارش عصرخوزستان، در نطق و سخن هر مدیر و مسئولی، تاسف از وضعیت بیکاری، متاسف بودن از شرایط زیست محیطی، تاسف از جولان متکدیان در شهر ، تاسف از فوران فاضلاب در زندگی مردم و … وجود دارد و البته این موضوع صرفا محدود به خوزستان نیست و سخنان مسئولین سایر استان ها نیز کم و بیش بر همین مدار است اما در خوزستان به واسطه بحران های متعدد، این “تاسف خوردن مسئولین” کاربرد بیشتری پیدا کرده است.

مصداق ها در رابطه با مسئولینی که به جای راه حل و رفع مشکلات، صرفا به بیان مشکلات می پردازند، فراوان است و اخیرا نیز این روش، از سوی فرماندار ویژه آبادان به کار گرفته شده است. وی در مصاحبه ای در خبرگزاری مهر چنین گفته است: “متاسفانه امروز ۱۵ هزار نفر در آبادان از نبود شغل در رنج اند“. در جای دیگر نیز از پرونده بیکارها بر روی میز خودش سخن به میان آورده و گفته است که “چرا باید روی میز کار من آمار چند هزار نفری از افراد جویای کار در شهر وجود داشته باشد.

پیگیری مسائل مربوط به اشتغال، یکی از چند شرح وظایف فرمانداری هاست بنابراین اینکه یک فرماندار آن هم فرماندار ویژه، صرفا از آمار پرونده های بیکاری بر روی میز خود روایت کند چندان پذیرفته نیست. امروزه هر شهروند آبادانی در کوچه و بازار از بیکاری جوانان در جوار منطقه آزاد اروند و پالایشگاه اطلاع دارد.

فرماندار ویژه آبادان در ادامه این مصاحبه گفته است که “چه اتفاقی افتاده است که نمی‌توانیم وضعیت اشتغال را به صورت جدی بهبود ببخشیم؟” شاید فرماندار نمی داند چه اتفاقی در این خوزستان روی داده است که استانی با این ظرفیت و شهری همچون آبادان با پتانسیل های بینظیر، به این وضعیت مبتلا شده است اما مردم خوب می دانند که عوامل چنین وضعیتی در استان چه کسانی هستند.

عدم شایسته سالاری و خط کشیدن بر مدیران متخصص و متعهد، افتادن در ورطه لابی گری در انتصابات و امتیاز دادن و امتیاز گرفتن، خوزستان را از گذشته تاکنون، به جایی رسانده که اکنون مسئولینش آنچنان در برابر معضلات و بحران های خودساخته، تسلیم شده اند که جز ابراز تاسف و مصاحبه برای تاسف خوردن، کاری از دست شان بر نمی آید.